Skoro nie ma rzeczy doskonałych, to dlaczego istnieje słowo „doskonały”?
Amanda Kelly od dziecka przyjaźni się z Noahem Stewartem. Ich przyjaźń jest bardzo silna. Uzupełniają się nawzajem,
wiele rzeczy robią wspólnie, są dla siebie wsparciem i opoką. Jednak gdy
wkraczają w etap, kiedy to hormony przejmują nad nimi władze, zaczynają
odczuwać względem siebie coś znacznie silniejszego, niż tylko przyjacielską
sympatię. Amanda uświadamia sobie, iż naprawdę kocha Noacha, aczkolwiek zaczyna
budzić się w niej silne powątpiewanie, iż nie jest odpowiednią osobą dla niego.
Noach mówi o swoich uczuciach otwarcie, Amanda natomiast nie potrafi mu
odpowiedzieć tym samym, mimo iż, aż się w niej gotuje, a motyle tak harcują w
jej żołądku i domagają się uwolnienia, to Amanda nie wyjawia swoich uczuć.
W mniemaniu Amandy, związek z Noachem, powinna
zbudować dziewczyna, która jest idealna i doskonała, tak samo jak on. Niskie
poczucie wartości, ogromny krytycyzm względem siebie samej, nie pozwala
Amandzie, przekroczyć granicy, którą sobie wyznaczyła. Mimo iż, dziewczyna od
zawsze pragnęła Noaha, nie pozwala sobie, by był jej. Dlaczego się boi?
Dlaczego nie chce spróbować?
Sukcesywnie i stopniowo świat Amandy lega w gruzach.
Nieustannie także rzuca tęskne spojrzenie, za obiektem swoich marzeń, wzruszeń
i miłości. Jednak nadal twardo stoi przy swoim przekonaniu. Amanda po prostu
boi się stracić Noacha.
Każdy zasługuje, by dać
mu szansę.
Piękna historia. Nie tylko o silnej przyjaźni,
intensywnej, ukrywanej miłości, walce z brakiem pewności siebie i niemożnością
przezwyciężenia swoich lęków. Present Perfect to także historia o
dojrzewaniu, otwieraniu się na świat, na ludzi, poszukiwaniu własnego ja.
Między stronami dobitnie i wyraziście uświadamia odbiorcy, jakby wyglądało
nasze „teraz”, gdybyśmy potrafili dostosować się do rytmu życia, zamiast
bezustannie stawiać mu opór.
Wprawdzie historia Amandy i Noaha nie poruszyła
mnie, aż do takiego stopnia, iż wylałam morze łez nad ich losem, ale po raz
kolejny przekonałam się, iż przyjaźń pomiędzy kobietą i mężczyzną nie jest
realna. Z pewnością zdarzają się takie przypadki, niemniej jednak, miłość z
reguły bierze górę i nie pozwala rzucić siebie w zapominanie. Domaga się
uwolnienia, przypieczętowania, ujawnienia.
Kreacja bohaterów jest nienaganna. Zarówno
postacie pierwszoplanowe, jak i drugoplanowe zostały dopracowane. Dzięki temu,
iż spotykamy się z narracją pierwszoosobową, mamy możliwość pełnego zżycia się
z Amandą. Szkoda tylko, iż Autorka nie pokusiła się na ukazanie perspektywy
Noacha. Wprawdzie, jego reakcje, na różnorodne sytuacje są bardzo odczuwalne i
absorbujące, to jednak chciałoby się poznać jeszcze bardziej jego myśli,
uczucia, wątpliwości, pragnienia. Te kilka stron (na końcu) pisanych z jego
perspektywy w minimalnym stopniu, zagwarantowało mi zaznajomienie się z jego
myślami.
Pozory mogą mylić. Nie
każdy pokazuje, co czuje w środku. Ludzie zakładają maski. Udają odważnych,
próbują wyleczyć złamane serce. Ale to nie znaczy, że już zapomnieli.
Mimo wszystko sportretowane uczucia,
powątpiewania, myśli, rozterki, emocje zarówno Amandy jak i Noacha, są
wyjątkowo odczuwalne. Biorąc pod uwagę Amandę, och... Ile to razy biłam się z
myślami, dlaczego Autorka zdecydowała się ją tak wykreować. Momentami dziewczyna
była naprawdę irytująca, nie potrafiłam zrozumieć, jej zachowania. Ten
nieustanny lęk, obawa, przed możnością zbudowania naprawdę pięknego związku z
Noachem, doprowadzał mnie do szału! Odwagi Amando! Odwagi! (moje reprymendy nie
pomagały) Ale okej. Rozumiem. Coś w tym może jest, kiedy to starsza siostra
jest nad wyraz idealna i perfekcyjna i przyćmiewa możliwość bycia sobą. Tutaj
właśnie tak było. Ciągłe porównywanie Amandy do siostry, spowodowało, iż ta
miała bardzo niskie mniemanie o sobie samej i właśnie dlatego nie potrafiła
odnaleźć w sobie tyle odwagi, aby wyjawić swoje uczucia i dać sobie szansę na
bycie szczęśliwą. Po prostu. A mając przy sobie takiego kawalera jak Noach
(obiekt westchnień i maślanych oczu), który dodatkowo odwzajemnia uczucia (mówi
o nich otwarcie, w porównaniu do Amandy), nie byłam w stanie zrozumieć (znowu
wracamy do punktu wyjścia) DLACZEGO nie chce dać sobie i jemu szansy! Noach, to
osobowość bardzo opiekuńcza, szczera, z piękną duszą (i ciałem). Jego
cierpliwość, względem Amandy, jest godna uwagi. Gniew buzujący w nim dość
często, w pełni zrozumiały. Zaś słodycz, którą w sobie posiada, przeurocza!
Każdy zasługuje na
„dziękuję” i „do widzenia” .
Całość jest napisana bardzo lekkim, bogatym i
przyjemnym w odbiorze językiem. Fabuła toczy się spokojnym rytmem, jednak
pojawiają się moment, które wprowadzają odbiorcę w przyspieszone przerzucanie
kartek. Pojawiają się również takie moment, które zostały wkomponowane i
ukazane w taki sposób, aby wzruszyć odbiorcę (to nic, że mnie nie wzruszył, ale
wiem gdzie powinnam otrzeć łzę wzruszenia). Pojawiło się również kilka takich
scen, które wywołały we mnie lekką dezorientacje, szok i niedowierzanie.
Ta książka jest godna uwagi. Tę książkę trzeba przeczytać!
Tytuł: Present Perfect
Autor: Alison G.Bailey
Wydawnictwo: NieZwykłe
Ilość stron: 417
Oprawa: Miękka ze skrzydełkami
Autor: Alison G.Bailey
Wydawnictwo: NieZwykłe
Ilość stron: 417
Oprawa: Miękka ze skrzydełkami
Za możliwość przeczytania książki, serdecznie dziękuję
Wydawnictwu NieZwykłe.
