7. Jak powietrze - Agata Czykierda-Grabowska

Tytuł: Jak powietrze

Autor: Agata Czykierda-Grabowska

Wydawnictwo: OMG Books

Ilość stron: 478

Oprawa: Miękka

Historia dwóch zupełnie innych osób, pochodzących z kompletnie obcych światów...

Ona – Oliwia – młoda, piękna i pełna uroku dziewczyna. Jej życie po śmierci ukochanej mamy zrobiło się strasznie puste... Dziewczynie jest bardzo trudno pogodzić się ze stratą, która już na zawsze odebrała jej uśmiech, radość życia. W związku z tym zapomnienie stara się znaleźć w ramionach swojego nieziemsko przystojnego chłopaka – Szymona. Niemalże co noc spędza z nim czas w warszawskich klubach, prowadząc życie na koszt swojego bogatego ojca – ordynatora.

On – Dominik – odpowiedzialny, troskliwy i opiekuńczy chłopak, który zastępuje rodzeństwo swojemu młodszemu (pięcioletniemu) rodzeństwu – bliźniakom – Kacprowi i Hani. Pracuje jako mechanik, a w wolnych chwilach oddaje się swojej pasji, którą jest szkicowanie. Już w chwili poznania, zyskał moje uznanie i podziw. Cechuje go również nieposkromiona lojalność, a także piękna i delikatna dusza

Ich życie zmienia się diametralnie, kiedy Oliwia przez przypadek potrąca swoim samochodem idącego ulicą Dominika. Mimo iż nic poważnego mu się nie stało, tylko ma złamaną nogę, to nie jest w stanie w zupełności oddać się opiece nad bliźniakami. Oliwia chcąc odpokutować swoje winy postanawia pomóc Dominikowi. Codziennie przyjeżdża na obskurną Pragę (to tam właśnie mieszka Dominik) i odciąża chłopaka od jego obowiązku. Deklaruje, iż będzie zawozić bliźniaki do przedszkola. Z dnia na dzień Oliwia coraz bardziej pragnie spędzać więcej czasu z Dominikiem i bliźniakami, jednakże już nie z obowiązku, lecz z czystej przyjemności... Jego bursztynowe oczy, nie dają o sobie tak łatwo zapomnieć... Potrafił w nich dostrzec każdy najdelikatniejszy odcień emocji.

„Oczy Dominika były otwartymi oknami, przez które można było zajrzeć do jego duszy.”

Zaczynają stopniowo się poznawać i otwierać przed sobą swoje najgłębsze zakamarki duszy... Z każdym dniem stają się sobie coraz bliżsi. Dominik ma coraz gorsze problemy z koncentracją przy Oliwii. Jej osoba wywoła w nim ogromną fascynację...

„Jej niezwykła twarz była dla niego mapą, po której chciał wodzić palcami, żeby odkryć nawet najmniejsza krzywiznę. Chciał ją szkicować na milion sposobów, żeby zatrzymać każdą spędzoną z nią chwilę.”

Niesamowite jest to, że w książce zostało ukazane tak wiele rodzajów miłości. Po pierwsze – miłość, która łączy ojca z córką. Po drugie – miłość pomiędzy rodzeństwem. Od Dominika, aż bije ciepło i oddanie... Kluczowy jest jednak wątek miłości mężczyzny i kobiety. Relacja ta jest bardzo emocjonalna, poruszająca, wzruszająca, a także pełna wdzięku. Z ogromnym oddaniem śledziłam losy Oliwii i Dominika. 

„(...) Jesteś najlepszą przyjaciółką mojego rodzeństwa. Jesteś moim domem – powiedział i odwrócił jej twarz, żeby mogła spojrzeć mu w oczy. - Jesteś moim powietrzem.”

Powieść napisana jest w narracji trzecioosobowej, w dwóch perspektywach i bez podziału na rozdziały. Osobiście czytanie w takiej perspektywie nie sprawiło mi większego problemu. Akcja płynie bardzo równomiernie, a tajemnic bohaterów są dawkowane, co powoduje intrygujące oczekiwania na moment przełomowy i kulminacyjny. Reasumując jest to lekka i przyjemna książka, którą czyta się bardzo szybko i rewelacyjnie. Gorąco polecam!