Blog z recenzjami książek z różnej półki.: 425. "Jak krople w oceanie"

czwartek, 22 sierpnia 2019

425. "Jak krople w oceanie" - Ava Dellaira || RECENZJA

"Złe doświadczenia nie mogą być wymówką dla bezczynności."

Ava Dellaira zabiera czytelników do świata siedemnastoletniej Angie. Dziewczyna pewnego dnia znajduje fotografie, która popycha ją do okrycia prawdę o swoim ojcu. Nastolatka osobiście pragnie dowiedzieć się czy rzeczywiście nie żyje. Marilyn, mama Angie zawsze opowiadała córce, że jej ojciec, James wraz ze swoim młodszym bratem zginęli w wypadku samochodowym przed jej narodzinami. Czy rzeczywiście mówiła prawdę? Z czasem okazuje się, że Justin, brat Jamesa żyje. Angie, wraz ze swoim byłym chłopakiem, Samem wyrusza w podróż do Los Angeles, aby odnaleźć wujka. Czy po drodze odkryje prawdę, co tak naprawdę stało się z jej ojcem?

"Wiesz, czasem dla ludzi, których się kocha, trzeba być tym, kogo chcą w nas widzieć. Niestety nie zawsze sobą".

"Jak krople w oceanie" to ciekawa i intrygująca opowieść o silnej potrzebie poznania prawdy, miłości, przyjaźni, relacjach, wyrzutach sumienia i kłamstwach.

Autorka zdecydowała się przedstawić fabułę z dwóch perspektyw czasowych. Raz obserwujemy wydarzenia, które dzieją się "tu i teraz" i wspólnie z Angie wyruszamy w podróż, by odkryć prawdę czy rzeczywiście jej ojciec nie żyje. Z drugiej strony stajemy się świadkami wydarzeń, które miały miejsce osiemnaście lat wcześniej. Bliżej poznajemy mamę nastolatki, Marilyn, jej codzienność, dorastanie, a także to, w jakich okolicznościach poznała Jamesa (ojca Angie). Dzięki temu zabiegowi czytelnik otrzymał szansę szerszego poglądu na rozgrywające się wydarzenia, a także pełniejszego zrozumienia matki i córki.

"Czasami w życiu trzeba w coś uwierzyć. Trzeba się zachowywać, jakby coś było prawdą. Inaczej się nie ziści".

Bardzo podobała mi się determinacja nastolatki, jej silna potrzeba poznania prawdy i próba zrozumienia tego, dlaczego jej matka przez tyle lat ją okłamywała. Przyznam szczerze, że nie spodziewałam się, iż prawda o Jamesie będzie taka wstrząsająca i przejmująca. Angie musiała czekać, aż siedemnaście lat, by poznać to, co kiedyś się wydarzyło. Cieszę się, że autorka w swojej książce poruszyła bardzo ważną kwestię, jaką jest mówienie prawdy. Kłamstwa są tylko iluzją i prędzej czy później, wszystko i tak wyjdzie na jaw. Po co ukrywać oraz zatajać informacje? Nie lepiej żyć w zgodzie ze swoim sumieniem, ściągnąć brzemię i pozbyć się kłamstw? Prawda zawsze jest lepsza od kłamstwa, a tym bardziej w relacji matka-córka.

Minusem niniejszej historii na pewno jest to, że pojawia się wiele wydarzeń pobocznych, które zostały niedomknięte i w mojej ocenie stanowią "zapychacz". Gdyby ich nie było, książka straciłaby na objętości, a zyskała na ogólnym odbiorze. Mimo wszystko polecam, gdyż podłoże fabuły jest naprawdę ciekawe i godne uwagi.