Blog z recenzjami książek z różnej półki.: 381. "Kiedyś po ciebie wrócę" - Agata Czykierda-Grabowska || RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

czwartek, 6 czerwca 2019

381. "Kiedyś po ciebie wrócę" - Agata Czykierda-Grabowska || RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

"Gdzieś tutaj zaginęła dziewczyna, ale to nie miejsce było temu winne, tylko zło, które żyje w ludziach. To ludzie są jego źródłem".

Roksana po roku nieobecności wraca do rodzinnego miasteczka. Postanawia na własną rękę przeprowadzić śledztwo w sprawie swojej zaginionej, młodszej siostry. Ania pewnej nocy wyszła z domu i już nie wróciła. Ślad po niej zaginął. Miesiące poszukiwań nie przyniosły żadnego efektu. Po dziś dzień nikt nie ma pojęcia co się z nią stało. Czy Roksana dowie się, gdzie zniknęła jej siostra?

Poruszająca, bolesna, trzymająca w napięciu, wzruszająca, ale jednocześnie pełna namiętności i pożądania - tymi słowami mogłabym w skrócie określić książkę "Kiedyś po ciebie wrócę".

"Wracały wspomnienie i otwierały się świeże rany".

Ta historia to kalejdoskop uczuć i emocji. To historia pełna smutku, strachu i niepewności. Bogata w tęsknotę, żal, złość i frustrację. To kompozycja nadziei, przyjaźni, miłości oraz łez. Historia stworzona przez Agatę Czykierdę-Grabowską bez wątpienia mogłaby wydarzyć się naprawdę. Nie od dziś wiadomo, że każdego roku giną tysiące osób. I mimo usilnych poszukiwań wiele z nich znika bez wieści. Jak żyć dalej w takiej sytuacji? Jak poradzić sobie z utratą bliskiej osoby? Czy w ogóle można sobie z tym poradzić?

"Jej uśmiech. Jej chęć życia i ta nieposkromiona gonitwa za wolnością. Taka była moja siostra. była jak wiatr, za którym wielu nie nadążało. W tym ja".

Autorka z należytą starannością, wnikliwością i wiarygodnością zadbała o to, by czytelnik w pełni poczuł, z czym musi zmagać się osoba, która utraciła kogoś bliskiego. Pokazała, jak trudno jest żyć rodzicom zaginionego dziecka, jak trudno jest żyć siostrze zaginionego rodzeństwa. Bohaterami targają sprzeczne emocje, które również udzielają się odbiorcy. Żal, frustracja, strach, ból, złość, poczucie winy, niewiedza mieszają się ze sobą, przejmują kontrolę nad życiem bohaterów, a co ważniejsze powodują, iż wraz z nimi przeżywamy każdą sytuację.

"Uśmiechy rodziców już chyba zawsze będą miały odcień smutku".

Dzięki temu, iż w książce została zastosowana pierwszoosobowa narracja głównej bohaterki, czytelnik z bliska obserwuje zmiany, jakie zachodzą w jej życiu oraz to, jak bardzo próbuje być niezłomna i walczy ze sobą. Wraz z Roksaną przeżywamy momenty radości, ukojenia, bezradności i rozpaczy. Stajemy się świadkami jej zmagań, poświęcenia, próby rozwiązania skomplikowanej i zawiłej tajemnicy. Prywatne śledztwo zdeterminowanej Roksany i wspomniana wyżej tajemnica napędzają akcję i powodują, iż czytelnikowi trudno jest oderwać się od lektury. Z ogromnym zaangażowaniem i niecierpliwością pochłaniałam książkę, by jak najszybciej poznać jej finał. A finał szokuje i pokazuje, jak wiele zła potrafi tkwić w człowieku.

"Mój dom zmienił się w miejsce wiecznej żałoby, półuśmiechów i zatrważającej ciszy".

Poza scenami przyjmującymi nieco nostalgiczną, ale refleksyjną barwę, pojawiają się również momenty wypełnione ciepłem, miłością i beztroską. Roksana ma ogromne wsparcie w Bartku, najwierniejszym przyjacielu od lat. Pomiędzy bohaterami sukcesywnie rodzi się uczucie, namiętność, żar i potrzeba bliskości. Wątek romantyczny, z którymi tutaj się spotykamy nie przytłacza, nie wysuwa się na pierwszy plan. Stanowi dodatkowe uzupełnienie i uatrakcyjnienie pozostałych ważnych wątków. Wszystkie pojedyncze elementy fabularne tworzą przekonującą, autentyczną i przemawiającą do czytelnika historię, której nie da się czytać obojętnie. Przekonajcie się sami! Serdecznie polecam!

"Zamknęłam oczy i poddałam się temu cudownemu uczuciu, które zabierało mnie daleko stąd. Gdzieś, gdzie nie było tęsknoty, nie było żalu i poczucia winy".