61. Bad Mommy - Tarryn Fisher | Recenzja

Tytuł: Bad Mommy (Zła mama)
Autor: Tarryn Fisher
Wydawnictwo: SQN
Ilość stron: 309
Oprawa: Miękka ze skrzydełkami

Wyzwanie - Przeczytam tyle, ile mam wzrostu + 2,3 cm

Na wstępie Bad Mommy poznajemy Fig Coxbury – jedną z głównych bohaterów tej książki. Kobieta cierpi na psychopatyczne skłonności. Prócz tego, że obsesyjnie obserwuje Jolene i Dariusa Averych, to także wmówiła sobie, iż dusza jej nienarodzonego dziecka, żyje teraz w Mercy – córeczce powyższego małżeństwa. Kobieta uczęszcza na terapie i nie kryje się z tym, że z nieustającym natręctwem pragnie wiedzieć jak najwięcej o rodzinie Averych. Jej skłonności nasilają się z każdą kolejną stroną, gdzie w rezultacie doprowadzają do tego, iż Fig przeprowadza się do domu, który znajduje się tuż obok posiadłości Jolene i Dariusa. Kobieta decyduje się nawiązać bliższe relacje z rodziną, pragnie się z nimi zaprzyjaźnić, aby być bliżej Mercy, gdyż postrzega Jolene jako nie będącą w stanie stworzyć prawdziwy domu swojej córce i mężowi. Szybko udaje się jej zaskarbić sympatię młodego małżeństwa, a także stać się powierniczką Jolene. Matka bez skrupułów i w swojej lekko naiwnej bezinteresowności wpuściła do swojego życia sąsiadkę. Kobiety zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu, jednak ani Jolene, ani Darius nie spodziewają się tego, iż Fig sprowadzi na ich rodzinę wulkan kłopotliwych sytuacji. Obsesja dotycząca małej Mercy w rezultacie przekształca się w „coś” jeszcze bardziej intensywniejszego. Kobieta gromadzi takie same rzeczy w swoim domu jak jej przyjaciółka, umieszcza zdjęcia Dariusa na swoim Instagramie. Kto w rezultacie jest głównym obiektem zainteresowania Fig?

***

Thriller został podzielony na trzy części - "psychopatę", "socjopatę" oraz "pisarza". Biorąc pod uwagę ten podział, to muszę przyznać, że bardzo mi się to spodobało. Dzięki takiemu zabiegowi, mogliśmy poznać znacznie bliżej każdego z bohaterów. Każdy z nich miał swoje „pięć minut”. W pierwszej części narratorem jest Fig, w drugiej zaś Darius, a zwieńczeniem tej historii są odczucia Jolene.A w rezultacie te trzy części tworzą swoistą całość. 

***

Jeżyli miałabym podsumować w całej okazałości Bad Mommy, to muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś innego, czegoś intensywniejszego, przenikającego moją duszę, powodującego wciśnięcie w fotel. Wyobrażałam sobie trochę inaczej tę historię. Niestety nie otrzymałam tego. Mimo to, rozpoczynając czytanie zostałam wciągnięta w psychopatyczne skłonności Fig i pierwsza część najbardziej wzbudziła moje ogólne zainteresowanie. Pozostałe części trochę mniej, niemniej jednak dobrnęłam do końca w ekspresowym tempie.

***

Jeżeli chodzi o samych bohaterów to myślę, że Fig jako stalkerka została dobrze nakreślona, to trzeba przyznać. Nieustannie wytwarzała wokół siebie aurę niezdarnej, chorowitej osoby, jednocześnie uzależniając rodzinę Avery swoją osobą. Jej obsesja, kupowanie tego samego co Jolene, śledzenie co robi, było samo w sobie ciekawe, niemniej jednak nie wywołało we mnie żadnych emocji. Darius na początku wydawał się takim idealnym ojcem i mężem, ułożonym psychologiem, oddanym swojej rodzinie i pracy, ale swoje za uszami ma... Druga część jest tego świetnym dowodem i ukazuje prawdziwe oblicze Dariusa. Jolene została przedstawiona jako dobra i mądra matka, żona, przyjaciółka, lecz z czasem rozpoczyna naiwnie wierzyć w dobre intencje przyjaźni z Fig.

***

Biorąc pod uwagę zakończenie to muszę przyznać, że wywołało we mnie lekkie osłupienie w szczególności ostatnie zdania... Wówczas cała moja refleksja dotycząca tego thrillera i to co zdążyłam sobie ułożyć w głowie poszło na marne, przepadło... Myślę, że to było zamierzone, że Autorka zrobiła to z premedytacją, aby czytelnik jeszcze długo po skończonej lekturze myślał o tej książce i zastanawiał się co i jak i dlaczego tak.

***

Akcja książki na początku płynie bardzo szybko. Pierwsze strony wywołały we mnie szereg emocji, tak jak pisałam wcześniej, że to właśnie pierwsza część była dla mnie najlepsza i nie mogłam się oderwać. Niestety nieco później wszystko wydało mi się mało znaczące, jednocześnie wywołując lekkie zniecierpliwienie. Reasumując czuję lekki niedosyt. Czy polecam? A może odradzam? Wybór pozostawiam Wam! :)