95. Moja dusza pachnie tobą - Aleksandra Steć | RECENZJA

Tytuł: Moja dusza pachnie tobą

Autor: Aleksandra Steć

Ilość stron: 148

Oprawa: Miękka

Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy otworzyłam tę książkę i nie zobaczyłam zapełnionych po same brzegi stron małą czcionką. Bowiem Moja dusza pachnie tobą to kilkadziesiąt pięknych, subtelnych, refleksyjnych i cudownych myśli. Myśli, które skłaniają do refleksji, powodują zadumę, wzruszenie i wywołują uśmiech na twarzy. Jedne są krótsze, drugie zaś dłuższe, a dominuje w nich MIŁOŚĆ. Większość z nich przeczytałam kilka razy, większość z nich skradło moje serce i do większości z nich będę wracać. 

Aleksandra Steć tak pięknie pisze o miłości, że aż brak mi słów. Zastanawialiście się kiedyś czym tak naprawdę jest miłość? Bez wątpienia jest tu uczucie najpiękniejsze i jednocześnie najtrudniejsze. Tworzy i niszczy. Ale tak naprawdę nie umiemy powiedzieć, czym jest, bowiem ma tak wiele twarzy. Czasem trwa długo, a czasem tak prędko umiera i traci swą moc. Lecz nie potrafmy żyć, nie kochając... 

 

Wiedziałam, że wszyscy ludzie odchodzą. Dzisiaj są częścią mojego serca, a jutro będą tylko częścią moich wspomnieć. Z tobą jest zupełnie inaczej. Wiem, że będziesz zawsze. Aleksandra Steć, Moja dusza pachnie tobą, s.33.

Publikacja ta została podzielona za cztery części, gdzie w rezultacie tworzą one wyrazistą i piękną całość. Część pierwsza - Przesiąknięta jestem Tobą na wskroś, bardzo dogłębnie i jednocześnie subtelnie i zmysłowo ukazuje czym tak naprawdę jest miłość. W tej części, łatwo można zaobserwować, iż miłość posiada w sobie ogromną siłę i potęgę.

To niesamowite. Wymarzyłam sobie Ciebie, a Ty naprawdę istniejesz. Tamże, s. 8.

Biorąc pod uwagę drugą część, zatytułowaną Życie ma smak dawnych pocałunków, można bowiem powiedzieć o niej tyle, iż skupia się ona na bólu, smutku i ogromnej tęsknocie po rozstaniu z ukochaną i ważną dla nas osobą.

Rozsypałam się na kawałki. I nie umiem poskładać się znowu w całość. Brakuje kilku części. Myślę, że gdzieś przez przysadek zostawiłam serce i zgubiłam zdrowy rozsądek. Lecz najbardziej ze wszystkich części mnie – brakuje mi Ciebie. Tamże, s. 65.

Prawdopodobnie można wymazać człowieka z przeszłości, ale przeszłość z człowieka – nigdy. Tamże, s. 88.

Część trzecia - Świat cierpi na deficyt miłości, to chyba najbardziej refleksyjne myśli, w całości, które czyta się w zwolnionym tempie, analizuje każde słowo, zdanie. Bardzo głębokie, istotne, szczere i przesiąknięte prawdą o ludzkim życiu. W tej części dominują myśli jednozdaniowe, ale bardzo istotne i głębokie. Trafne porównania, spostrzeżenia dotyczące ludzkiej zawziętość, braku szacunku do drugiego człowieka, skupiania się tylko i wyłącznie na samym sobie...

Jestem rozczarowana tym światem. Świat bez zasad i bez prawidłowego systemu wartości. Światem, gdzie rzeczy materialne stanowią większą wartość niż ludzkie życie. Ludzie bez serca i bez uczuć błąkają się po labiryncie życia (…) Gubią to co najważniejsze. Dobroć. Wrażliwość. Empatię. Ciepłe gesty. Gdzie to wszystko jest? Pokażcie mi proszę, bo jak tak dalej pójdzie to będą to eksponaty możliwe do zobaczenia jedynie w Muzeum. Tamże, s. 93.

Gdyby ludzie byli wrażliwi na cierpienie innych w takim samym stopniu jak są przewrażliwieni na swoim punkcie, to świat byłby niebem. Tamże, s. 96.

Ludzie odchodzą. Tylko ja sama od siebie odejść nie mogę. Chociaż tak często odchodzę od zmysłów. Tamże, s. 99.

Zwieńczenie tej publikacji stanowi część czwarta - Kobiecość najsłodszą z broni. Tutaj każda z myśli jest o wiele dłuższa w porównaniu do poprzednich, przez co czyta się je z jeszcze większym skupieniem i smakiem, delektując się słowami. Zdecydowanie odnoszą się do kobiet. Są nasiąknięte siłą, determinacją i motywacją. Budują. Podnoszą na duchu. Dają wiarę. Emanują pięknym przekazem.

Tak bardzo chciałam uratować świat,  że zapomniałam żeby uratować siebie. Tamże, s. 99.

Walcz z przeciwnościami losu, ale nigdy nie walcz z samym sobą. Tamże, s. 99.

Jeśli marzenia się nie spełniają to oznacza, że najwyższy czas spełnić je samemu! Tamże, s. 137.

Aleksandra Steć napisała wiele pięknych i poruszających dusze myśli. Całość bez wątpienia ukazuje wrażliwą dusze Autorki. Ta publikacja to głębia, to uśmiech na twarzy, to podziw dla autorki, to fala emocje, to przyznawanie racji, to piękno, to chwila zastanowienia. Jestem poruszona. Mam ochotę nauczyć się na pamięć kilku fragmentów, które umieściła Aleksandra na tych kilkudziesięciu stronach. Jestem przekonana, iż często będę wracać do Moja dusza pachnie tobą, ponieważ jest to wyjątkowo dobry zbiór, który oczarował mnie swoją różnorodnością, szczerością, przekazem i swoistą głębią. Po prostu coś pięknego! Serdecznie polecam.

Za możliwość przeczytania tych pięknych myśli

serdecznie dziękuję Autorce.

💕💕💕