Szczęśliwa siódemka – czyli siedem pytań do… Michała Biardy | WYWIAD

Dzień dobry! 

Serdecznie zapraszam na wywiad z Michałem Biardą, Autorem książki Królik w lunaparku.

Moją recenzję, możecie przeczytaj
>tutaj<

Może na początek opowiesz coś o sobie?  Kim jest Michał Biarda?

Nie ma sprawy. Zacznę od metryczki, a następnie poleci luźna wiązanka zupełnie niepowiązanych ze sobą faktów o mojej osobie. Jestem trzydziestoletnim Warszawiakiem z dziada pradziada i od pięciu lat szczęśliwym mężem. Posiadam rudego, wrednego, kochanego kota, noszącego imię Sokrates, który w chwili pisania tego tekstu miałczy donośnie, żeby go wypuścić na balkon. Moje wykształcenie i wykonywany zawód niespecjalnie pasują do wizerunku poczytnego autora – jestem magistrem informatyki i ekonometrii, który programuje i dyrektoruje w firmie tworzącej sklepy internetowe i platformy sprzedażowe. Uwielbiam czytać książki, ale tylko i wyłącznie beletrystykę – poradniki oraz wszelkiej maści pozycje programistyczne to zupełnie nie moje klimaty. W czasach licealno-uniwersyteckich uprawiałem niszowy sport o nazwie footbag freestyle. Jeździłem na Mistrzostwa Polski, Europy i Świata, i czasem przywoziłem nawet jakiś medal. Uwielbiam się śmiać i rozśmieszać innych.

Królik w lunaparku to Twoja debiutancka książka. Powiedz mi, kiedy pojawił się u Ciebie impuls, który rozbudził gotowość do napisania tej książki? Czy może pojawił się on pod wpływem jakichś wydarzeń, czy jednak rodził się rozważnie, stopniowo i bez pośpiechu?

Napisanie powieści od zawsze figurowało wysoko na liście moich prywatnych marzeń. Gdzieś chyba na początku liceum zacząłem próbować swoich sił w łączeniu literek we wspaniałą, nietuzinkową historię, ale poległem. I to kilka razy. Pierwsze wersy Królika naskrobałem jako świeżo upieczony student, czyli ponad dziesięć lat temu. I wtedy też poległem. Co prawda napisałem więcej niż kiedykolwiek (jeśli mnie pamięć nie myli, dwadzieścia sześć stron A4), ale czegoś temu mojemu tekstowi brakowało i w rezultacie trafił „do szuflady”. Na jakieś siedem lat. Nie wiem, jak to się stało, że do niego wróciłem, ale pewnego dnia po prostu stwierdziłem coś w stylu: Michał, ta powieść to Twoje marzenie, nikt za ciebie jej nie stworzy, weź się w garść i pokaż, że umiesz pisać nie tylko programy komputerowe. No i jak już ruszyłem, to poszło. Raz lepiej, raz gorzej, ale do celu podróży dotarłem po około dwóch latach.

Czy trudno było Ci wydać pierwszą książkę? Czy pojawiły się jakieś przeszkody na drodze Królika w lunaparku nim trafił on do czytelników?

Czy było trudno? Powiedziałbym, że bardzo trudno i do tego dość nieprzyjemnie. Oczywiście zanim zacząłem rozsyłać swoją powieść do wydawnictw, zrobiłem mały research i wiedziałem, że nie czeka mnie spacerek po łączce, ale nie spodziewałem się aż takiego hardcore’u. Przede wszystkim, prawie nikt mi nie odpisał, a raptem kilka firm poinformowało mnie, że tekst w ogóle do nich dotarł. Myślałem, że moja historia (programista, który napisał powieść) kogoś zaciekawi, ale jakoś przeszło to bez echa. Kiedy łapałem za telefon i próbowałem na żywo dowiedzieć się od redaktorów czegokolwiek na temat mojej propozycji, to albo mnie zbywano, że „niestety, nie tym razem”, albo odsyłano z kwitkiem i kazano czekać dalej. Teraz już wiem, że wtedy patrzyłem na to wszystko pod złym kątem. Rozumiem, że to biznes i nieistotne, że mnie się wydaje, że napisałem fajną powieść. To oni muszą zainwestować w nikomu nieznanego autora, a następnie sprzedać go i się z tego utrzymać. Ryzyko niewypału, jeśli chodzi o debiutantów, jest ogromne. Dlatego finalnie wziąłem dużą część tego ryzyka na siebie i zdecydowałem się wydać Królika w opcji ze współfinansowaniem.

Co Cię najbardziej zaskoczyło w całym procesie wydawniczym?

Zdecydowanie najbardziej zaskakującymi elementami były redakcja i korekta. Zanim nastąpiły, myślałem, że umiem stawiać przecinki! Na szczęście dużo lepiej było z ortografią – jedyny (mam nadzieję) błąd udało mi się znaleźć samemu, równolegle do korektora :-). Dużym zaskoczeniem był również proces powstawania okładki. Pierwsza wersja, lekko powiedziawszy, prezentowała się nieco zabawnie. Wersja ostateczna jest tak zarąbista, że nie mam słów. Między jedną a drugą minęło raptem kilka dni. Szacun dla pana grafika, Artura Rostockiego, za idealne zrozumienie mojej wizji i fantastyczną reakcję na przesyłane uwagi!

Jak Twoi bliscy zareagowali na wieść o wydaniu Królika z lunaparku?

Szampanów może nikt nie otwierał, ale wszyscy bardzo się cieszyli, gratulowali mi i życzyli powodzenia. W dniu oficjalnej premiery ze strony moich bliskich poszło całkiem sporo zamówień na własne egzemplarze. Największe fanki, czyli moja żona i mama, zorganizowały akcje promocyjne w firmach, w których pracują, co zaowocowało kilkudziesięcioma kolejnymi sprzedażami. Bardzo mile zaskoczyło mnie również kilkoro dalszych znajomych.

Jak wyglądają Twoje plany wydawnicze? Czy masz już może gotową kolejną powieść?

Tak się składa, że mam! Idąc za ciosem, w dniu, w którym postawiłem ostatnią kropkę w mailu do ostatniego z wydawnictw, zacząłem pisać kontynuację Królika. Z drugą powieścią poszło mi o wiele szybciej. Mimo że jest o około jedną trzecią dłuższa od pierwszej, spędziłem nad nią raptem jakieś piętnaście miesięcy. Powieść siedzi aktualnie „w szufladzie” i czeka na wyniki sprzedaży „jedynki”. Trzymam kciuki, aby te okazały się naprawdę dobre, bo kontynuacja bije ją na głowę ;-). Aktualnie grzebię powolutku w trzeciej książce. Będzie to zupełnie nowa historia, niepowiązana z Królikiem i zdecydowanie bardziej „dorosła”.

Masz jakąś dobrą radę dla tych, którzy chcą wydać książkę?

Wydaje mi się, że jest trochę za wcześnie, abym rzucał radami. Sam czuję się jeszcze w tym temacie nieopierzonym świeżakiem. Na pewno jednak chciałbym wszystkim polecić facebookową grupę „Jak wydać książkę?”, w której cała masa super ludzi bardzo chętnie pomaga takim laikom jak my. Gdybym trafił tam rok wcześniej, moja historia wydawnicza mogłaby potoczyć się zupełnie inaczej.

Serdecznie dziękuję Panu Michałowi, za udzielenie odpowiedzi na moje pytania. Tymczasem Was zapraszam na fanpage książki.